ROSA. Det er oktober, men ute er det ROSA, skumringstimen i Palm Springs er ROSA, i drømmene mine ble hele Los Angeles ROSA og utstyrt med en brølende byelv og den mest storslagne antikke utsmykkede broen bygget i nyere tid, ironisk nok kalt «Ponte Vecchia», utstyrt med gargoyler og kjeruber og ROSA kupler og gullsnirkler og dystre gudebilder.

I drømmene blir alt ROSA. I poesien strekkes alt ut, sirkles inn, snirkles til, sauses sammen, vannes ut, destilleres, kondenseres, konserveres, kondoleres, skytes ut. Og dette gjorde dere Diktkammerpoeter til gagns i septembermånedens kvoter. Her fant juryen elver med nærvær, rips gone native, en halv kopp kaffe, et ord som vekker stående applaus, og gamle menn som barberer hverandre på torget.

Septembermånedens fem fremhevede dikt følger nedenfor, og poetene som vedkjenner seg dem kan sende en ROSA melding til hildesusan@gmail.com iblandet akkurat de riktige mengder blått og oransje.

Vi gratulerer finalistene og ønsker samtlige et mest mulig behagelig nærvær i egne kropper og sinn med minst mulig atomangst og skrivevegring.

For juryen,

Helge Torvund & Hilde Susan Jægtnes

Tri ting eg har sett som ikkje er sett

Denne elva er her. Ho har eit namn:
Donau, Amazonas, Volga, Tigris, Themsen, Huang He.
Denne elva er ikkje her. Ho har ikkje eit namn, men eit nærvær:
Dei blinde armane til ein mann med seletøy i hendene,
vogna som skranglar over den siste brua for å koma unna
denne siste forma for krig, som ikkje er årsak-verknad, berre verknad.

Eg har sett ein flamingo-unge som lærer seg å stå på eitt bein.
Eg har sett ein flamingo-unge som ikkje er eit namn, men eit nærvær:
Den siste morgonen som lyftar sitt svarvande, skakke bisn over
elva for å sjå betre kva som ikkje vender tilbake
frå denne siste forma for utrydding som et ikkje-varsamt, varsamt.

Dette fjellet er her. Det har eit namn:
Mont Blanc, Mount Kosciusko, Kilimanjaro, Aconagua, Mount Everest.
Dette fjellet er ikkje her. Det har ikkje eit namn, men eit nærvær:
Den siste av alle mine kroppar som klatrar mot toppen
med vonde bein, olbogar, rygg, armar, hofter, aksler, kne, kjevebein,
for å forstå betre korleis denne siste forma for ikkje-fjell flyttar føtene.

skrevet av Bjarne B.

eventyret funnet forlatt

skogen står og faller; går, stamper, feller
huset; taket i spagat, skjulet rust i råte

steingjerdet i røys, jordkjelleren rast
en lade fylt av røtter - sandkassa av bar

barna gått av lengt, mor og fedre heden
ved rælet av doen - rips gone native

snevra lys, tunge skygger, dynger snødd
syrlig regn – veksling ro og avbrutt ro

ugler lo i suset, rop av rev, konglers fall
i frø, elgen tre-spaserte over tunet: dø!

der ute lyder nye hus i felling, møne
vinterhage; jøtuler å fylle, kulde tømme

sag-stemmene i fistel - stål mot kjernen
årringene hviner – til oss to om å dikte

nyere historie: vi de eldste i familien
på en sti av kakesmuler, dunkel skog

skrevet av jenket

Beksøm

Hun sa ikke så mye
men kom innom nå og da
ba alltid om en halv kopp kaffe
Hun etterlot seg aldri
et eneste spor i snøen
Når våren kom hun med hestehov
ba alltid om en halv kopp vann
så de kunne hvile seg litt
før de reiste videre, forklarte hun
Når sommeren kom hun med bær og saft
Hennes mor, og hennes mor igjen
hadde alltid gjort det slik, smilte hun
Når høsten kom hun med farger
og ba oss fargelegge natta
Når vi endelig sovnet
lot hun lyset stå på
døra lot hun stå på gløtt
Men da snøen en tidlig morgen
vendte tilbake
var lysene slukket
og sporene
ved trappa
sto helt stille

skrevet av stig paal

Ordet som får alle til å stå oppreist

Løvetannfangeren.

skrevet av Hege Restad

alle denne stillheten

hun sier hun har glemt navnet
på fingrene sine
og gang på gang
sier hun at
ørene er en gong gong

jeg ser på de gamle mennene på torget
som barberer hverandre
til de ser ut som skilpadder
så bytter de ansikt
mot speil

hun hvisker
at vi må bli hos kroppen
at vi ikke er dens feil
vi ser dem gå sakte
ned mot havet

vannet holder himmelen opp ned
trærne holder sine i alle retninger
vi trenger alle dette lyset
alle denne stillheten
det er denne veien, sier hun

skrevet av stig paal